zondag 6 oktober 2019
zondag 6 oktober 2019
Eenrum Onderdendam | zaterdag 5 oktober 2019
Het was deze dag meteen “raak”. Het gebeurde al toen we in de auto op weg waren naar ons startpunt. De thermometer in het dashboard gaf aan dat het 4 graden was.
Boven de velden en weilanden zweefden ochtendnevels als wattendekens, waardoor de daken en de boomtoppen en zelfs koeienkoppen los van de grond raakten. Rechts van ons kwam langzaam de ochtendzon van achter de horizon tevoorschijn. Oranjegeel, waardoor aan de linkerkant, in de verte, de flatgebouwen aan de rand van Leeuwarden door de weerkaatsing in vuur en vlam leken te staan.
Richting Lauwersoog werd het nog sprookjesachtiger, de weidsheid van zowel land als water, de heiige sluier daaroverheen en de kleurige hemel hadden als effect dat je je in een andere wereld waande. Een andere versluierde realiteit.
In Eenrum aangekomen startte onze vervolgtocht door het Groninger Hoge land.
Na een verrassende wandeling door het Arboretum (de “noataristoen”) waar de romantiek als parelende druppeltjes van de vele zonbeschenen spinnenwebben af leek te druipen, stapten wij door het ommeland zoals we dat de vorige keer al hadden leren kennen en waarderen. Spannende overgangen tussen de dorpsranden en het open land. Kronkelende wegen, dijken, terp-glooïngen, bosranden, landwegen, rustige verstilde dorpen waar mensen nog mensen groetten en bezig waren in de tuin, of gewoon aan het fietsen of boodschappen doen.
De zon was inmiddels op volle kracht gekomen. Najaarskracht, maar toch nog goed voelbaar en ook zichtbaar. De sluiers waren verdwenen en het licht weerkaatste messcherp op alles wat er door beschenen werd, waarbij het niet beschenene zich juist als scherpe schaduw aftekende. Bijna meedogenloos fotoscherp. Groter contrast met hoe de dag begon was amper mogelijk. Een absoluut niet versluierde realiteit, maar niet minder mooi. Anders mooi.
Toen we Onderdendam door de Abelenlaan naderden, tekenden er zich weer de meest fantastische wolkpartijen af. Wolken die allengs zwaarder werden.
Vanachter een rand van dicht struikgewas hoorden we kreten van het voetballen. Onderdendamse voetbaljool als onderstreping van de vitaliteit van deze landschapsrust.
Terug naar huis zagen we de zon weer rechts, maar nu uiteraard westelijk, langzaam, al dalend haar avondkleuren aannemen en de wereld weer versluieren. De wolken links aan de horizon leken besneeuwde alpenpieken.
Het afscheidsbier was weer bock. Herfstig van kleur en smaak en hielp ons terug te zien op het wonderbaarlijke fenomeen van waarneming.
Hoeveel werkelijkheden zijn er te zien en te ervaren op een dag.
En wat is dan werkelijk?
Hoe dan ook, dit was werkelijk weer een prachtige dag!