maandag 9 september 2019
maandag 9 september 2019
Ingetogen uitbundigheid : Zoutkamp - Eenrum
Vandaag startte onze nieuwe wandeling door het Hogeland van Groningen, een tocht langs de Grunniger Pronkjewails. Een nieuwe wandeling door oud land.
We beginnen in Zoutkamp, waarvan je nog kunt vermoeden dat het ooit een bedrijvig vissersdorp aan de rand van de Lauwerszee was en de schepen via het Reitdiep hun waren naar de stad vervoerden. Groningen dus, alwaar ze afmeerden in de Noorderhaven. Toen nog een getijdenhaven. De stad en haar Ommelanden; de hoofdelingen en de landlui, ze konden niet met elkaar en evenmin zonder elkaar. Of dat nog zo is?
Het Hogeland van Groningen is een van Europa’s oudste cultuurgronden, je kunt de verkavelingslijnen van duizend jaar geleden nog in het landschap terugvinden.
Een landschap van ruimte, bolle wierden, bloemomzoomde akkers, landwegen door abelen afgebakend en vriendelijk ogende dorpjes. Een ruimte waarin je je toch niet verloren waant. Kerken, herenboerderijen, villa’s, molens en borgen als pronkjewails.
Geen overweldigende wilde natuur, geen bergen en dalen, maar die ingetogen uitbundigheid van het noordelijke landschap.
Ik heb deze wandeldag in gedachten opgedragen aan een ander pronkjewail. Een pronkjuweel in de vorm van een persoon. Gisteren, vrijdag dus, heb ik met de koptelefoon over mijn oren geluisterd naar het echt allerlaatste optreden van de 90 jarige Bernard Haitink.
In Luzern nota bene, bij die stijve Zwitsers ! ( die overigens uiteindelijk wel degelijk uit hun dak gingen!)
Toen ik ooit als opgroeiende puber had moeten zwijmelen bij de Beatles of de Rolling Stones, verscheen Haitink op mijn radar. Hij is er nooit van afgegaan.
Ingetogen uitbundigheid is zijn handtekening; zijn handslag als dirigent.
Zelfs in de Bolero van Ravel, een stukgespeeld nummer waarin het opzwepende trommelritme veelal zo wordt uitvergroot dat het doorslaat, weet de maestro door terughoudendheid juist het maximale te bereiken. Alsof ik het voor het eerst weer hoorde ; nu moet ik het niet zelf gaan stukdraaien.
Haitink nam afscheid met de 7e van Bruckner. Terecht!
Een symfonie van de natuur, het berglandschap, het liefelijke van het dal, het imposante van de dreigende rotswanden, bliksem en donder, de zon die het overneemt.
Ik zag hem door mijn koptelefoon ; ons (inter-)nationale pronkjuweel, ingetogen naar de uitbundige finale toe dirigerend.
Broos en toch krachtig.
Dienend en liefhebbend.
Troostend.
Maestro: Bedankt!